Қазақтың талантты ақыны Тыныштықбек Әбдікәкімовтың «Алқоңыр дүние» жыр жинағы оқырмандардың көз алдына қазақтың кең жазира даласын, ондағы жаны-дала, арманы – аспан,  үміті үркек мәрт  жандарды елестететіні ақиқат.  Ұлттық құндылықтарды сақтау, оған аса мән беріп, жас ұрпаққа насихаттау – ақын өлеңдерінің асыл мұраты. «Көбелектің қанатына хат жазып», «ақшам түсе» түнмен күбірлесетін ақын қаламынан ешнәрсе де тыс қалмайды.

Мейірімге толы кең жүрегімен аты аңызға айналған абыз ақсақал Әбу Сәрсенбаевтың туғанына - 110, өмірден өткеніне -  20 жыл толған 2015 жылдың қара күзі.... Осы айтулы оқиғалар қарсаңында  ақынның кіндік қаны тамған киелі жер – Атыраудағы Қиғаш өңіріне  жалғыз қызы Райхан апаймен бірге, «Жұлдыз» журналының бөлім меңгерушісі,  жазушы Заря Жұманова  арнайы сапармен келген болатын. Біз қат-қабат кездесулер арасында уақыт тауып,  әріптесімізді әңгімеге тартқанбыз. Аталған сұхбатты «Сарайшық» журналы оқырмандарының назарына беруді жөн көріп отырмыз.

(Жалғасы) 

                                                                         "Мен  –  жындымын" романына
                                                                                         АННОТАЦИЯ
 
   Мемлекеттік сыйлықтың лауреаты Тұрысбек Сәукетайдың траги-комедиялық сарында жазылған бұл романы өзінің көркемдік тосын сипатымен ерекшеленеді. Шындық пен қиял, өң мен түс, әжуа мен мұң, мистика...  мидай араласып, окушыны сан қилы шарпысқан сезімге бөлейді. Күлесіз, күрсінесіз, өмір басқаша бір өң-бояумен құбылып көз алдыңыздан өтіп жатқандай күй кешесіз.
   Бас кейіпкер Тауфих  – болашағынан зор үміт күттірген білімді азамат, білікті маман. Азаттықтың алғашқы жылдарындағы аумалы-төкпелі кезеңде жұмыссыз қалып, біраз сергелдеңге түседі. Бір күні кездейсоқ басынан ауыр жарақаттанып, өлім мен өмір арасында ұзақ арпалысады. Ауруханадан басқа адам боп шығады: бәрі бәз-баяғыша, бірақ бұған бәрі басқаша боп көрінеді, айналадағы тіршілік құбылысын өзгеше ұғынады, өзгеше сезінеді. Күндердің-күнінде Қара шал –  Абайдың аруағы елестеп, оған аян береді. "Қолыңа қалам ал, жаз!" дейді. Абай құлағына сыбырлап тұрған сөздің бәрі көкірегінде бұлқынып, тұншығып жатқан, айта алмай жүрген өз сөзі, өз ойы. Аз жылдың ішінде том-том роман жазып тастайды. Бірақ "жаңа Маркес мен болам, әлемдік даңққа бөленем" деп лепріген көңілі су сепкендей басылады...