Немесе Мұқағали мен Тоқашқа жасалған бір қиянат хақында...
      2015 жылы оңтүстік жұртшылығы көзінің тірісінде-ақ «тентек Тоқаш» атанған, соғыстан кейінгі бүкіл қазақ плеядасын тәрбиелеуге өлшеусіз үлес қосқан жерлестері ақын Тоқаш Бердияровтың тоқсан жылдығын атап өтті. Еліміздің түкпір-түкпірінен тойға ат басын арнайы бұрып келген қонақтар алдымен аңыз ақынның сүйегі жатқан жерге барып, аруағына тәу етіп, құран бағыштады. Содан кейін Бесқұбыр ауылында өткен басқосуда ыстық ықыласқа толы естеліктер айтты, жылы лебіздерімен бөлісті, ақындар тебіреніп өлең оқыды. Былайша айтқанда, тойдың ұйымдастырылуында кемшілік бола қойған жоқ. Той аяқталу мәресіне де жақындап келе жатты. Таңертең шұрқырасып табысқан жұрт, түс ауа қимастықпен қоштаса да бастаған. Кенет күтпеген жерден бәрімізді тығырыққа тіреген бір оқыс жағдай орын алды. Ол қандай оқыс жағдай дерсіз? Таңертеңнен қонақтарға қызмет көрсетіп жүріп жүрген бір жігіт ағасы бізге бұрылып: «Өтірік-шынын кім білсін, осы біреулер Тоқаш пен Мұқағалиды Жазушылар одағынан шығарып жіберген дейді. Сол рас сөз бе, әлде көп қауесеттің бірі ме?» – деп сұрады төтесінен. Шыны керек, мұндай сұрақты күтпеген едік. Әдебиет әлемінен алысырақ жұрт мұндай жағдайдан бейхабар шығар деп ойлайтынбыз. Сөйтсек, жұрттың көзі ашық, құлағы түрік, көкрегі ояу екен. Бәрін естіп, біліп, көңілге түйіп жүреді екен. Сұрақтың күтпеген жерден қойылғаны сондай, жұрт «Ә, солай ма еді?» дегендей бәрі аңтарылып маған қарады. «Тоқаш ақынның іздеушісі болып жүрген бала ғой, бір білсе – осы біледі» дейтін сияқты. Ел аузынан естігенім бар, әр жерден оқығаным бар, еміс-еміс есіме түсіріп, бірдеңе түсіндірген болдым болдым. Бірақ, дәлелдемелерімнің дәйегі әлсіз шыққаны сондай, айтқаныма жұртты сендіре алмастай күй кештім, оны жұрт та, өзім де сезіндім. Сөйтіп, өте бір ыңғайсыз жағдайға тап болдым. Мінеки, мені аталған тақырыпқа ден қойғызып, зерттеп, зерделеп, ақыр соңында төмендегі мақаланы жазуыма түрткі болған Тоқаш көкемнің жерлестері алдындағы осы ыңғайсыздық жағдай еді.

Таяуда Қостанай қаласына белгілі жазушы, Қазақстан және Моңғолия Жазушылар одағының мүшесі, «Әлем қазақтары» журналының бас редакторы қаламы қарымды қаламгер Үзбен Құрбанбайұлы арнайы ат басын бұрды. Қаламгердің бұл сапары шығармашылық кездесулер мен әдеби пікір алмасуға арналып, зиялы қауым өкілдерімен, жас қалам иелерімен жүздесу барысында ерекше әсерге толы сәттер өрбіді. Орайы келген сәтті пайдаланып, біз де жазушымен сұхбаттасып, әңгімеге тартқан едік.

Әлеуметтік желі арқылы Нью-Йорктегі Таймс-сквер алаңында өткен сән апталығында АҚШ-тың екі бірдей мемлекеттік марапатын иеленген қазақ қызы Анеля Алимнен сұхбат алған болатынбыз. Анеля Алимнің өмір жолы, идеясы әрбір қазақ қызына үлгі боларлықтай. Мұхиттың ар жағында жүріп, өз брендін қалыптастыру екінің бірінің қолынан келмейтіні рас. Ол үшін білім мен табандылық, еңбекқорлық қасиетпен бірге рухтың мықтылығы да қажет –ақ. Аталған сұхбатты «Сарайшық» оқырмандарының назарына ұсынуды жөн көрдік.

Қостанай қаласындағы мемлекеттік тұрғын үй кезегінде тұрған көпбалалы аналардың мәселесі жылдан-жылға күрделі болып барады. Деректерге сүйенсек, 2025 жылдың шілде айындағы статистика бойынша 747 көпбалалы отбасы үй кезегінде тұр. Алайда, биыл оларға арналған 5 пәтер ғана қарастырылған. «Бұл – мемлекетіміздің демографиясына үлес қосып отырған әлеуметтік осал топқа жасалған әділетсіздік» деп дабыл қақты аналар.