«Арнасын таппай аққан су да құрдымға айналады, жүйесін тауып айтылмаған сөз де (әсіресе, балаңа айтылған ақыл-кеңес те) желге айтқанмен тең, адамдар арасында еркін диалог болмаса, қиын. 
Қазір екеуара бірін бірі тыңдап алып, сіңімді, 
қонымды сөз айту дағдысы қалып барады. 
Кейінгілерге айтарым, үлкен-кіші арасындағы 
сөзбен түсінісуді өнерге айналдыруымыз керек. 
    Үй болам деген жастарға жауапкершіліктің дәрежесін сіңіру мектебі қажет-ақ. Қазір бұрынғы заман емес, әкесін баласы бас шұлғып тыңдайтын кезеңнен әлдеқашан өтіп кеттік. Бала көрген-білгенінен, оқыған, естігенінен ой түйіп, өзінше тәжірибе жинайды. Өз ортасына лайық өмір сүруді жөн көреді. Әкенің көрегендігі мен ананың байсалды кеңесі, өмірдің кездейсоқ бұралаңында таптырмас бағыт сілтеуші екенін де жадына түйіп өскен ұрпақтың санасы ешкімнен кем болмайды...»

Ақылгөй әке, Қазақстан Республикасы Денсаулық сақтау ісінің үздігі, Атырау облысының, Құрманғазы ауданының Құрметті азаматы Ғаділбек Мусин тоқсан жасына осындай ой түйінімен келіп отыр.

Өткен ғасырдың басындағы аласапыран, нәубет жылдар (Кеңес Үкіметінің орнығуы, Азамат соғысы, ұжымдастыру, саяси қуғын-сүргін, ашаршылық, түрлі жұқпалы аурулар мен індеттің таралуы және басқасы) қазақ халқының тарихында өшпес із қалдырды. Әсіресе, 1930-1933 жылдардағы ашаршылық еліміздің әлеуметтік және экономикалық құрылымына үлкен әсер етті. Көптеген адамдар дүние-мүлкінен, малынан, жерінен айырылды. Ел экономикасы дағдарысқа ұшырап, халық кедейшілік пен жұмыссыздыққа тап болды. Ашаршылық кезінде халық бас сауғалап, басқа өңірлерге қоныс аударуға мәжбүр болып, босқындыққа ұшырады. Ел-жұрт қатты күйзелді. Осындай зұлмат тарихи кезеңде де Алланың кеңшілігінен, өжет аналарымыздың көзсіз ерлігінен өмірдің есігін ашқан бейкүнә сәбилермен өмір жалғасып жатты. 

 Ертеректе, бала кезімізде ата-әжелерімізден естіп, құлағымызға құйылып қалған әңгімелердің бірі «ұзынсарыға» қатысты болатын.  Бір абыз қария кемпіріне: «Бәйбіше! Соғымның ең майлы, ең дәмді деген жерлерін сақтап, кебежеңе сала бер. Алдымызда «ұзынсары» келе жатыр. «Ұзынсарыға» да сыбаға сақтап қой» десе керек жұмбақтап. Кейуана қартының сөзін қалт жібермей, кебежеге соғымнан қалған сүрін, майын, қазы-қарта, жал-жаясын сала береді. Сөйтіп жүргенде үйге бір ұзын бойлы, сары кісі «құдайы қонақ» болады. Шалының айтқан «ұзынсарысы» осы екен деп ойлаған кейуана кебежедегі бар дәмдісін қазанға салмай ма? Қонақ үй иелерінің ілтипатына разы болып аттанады. Сөйтіп жүргенде наурыз айы туып, күн ұзарады, балаға да, үлкенге де нағыз қараөзек шақ келеді. «Жуанның жіңішкеріп, жіңішкенің үзілер шағы» саналған кезеңде қария кемпіріне: «Ал, бәйбіше! «Ұзынсары» келді! Енді кебежеңдегі қысқы соғымнан қалған срлеріңді қазанға сал» дейді. Сонда кейуана: «Ойбуй! «Бар жақсыңды «ұзынсарыға» сақта деген соң, өткенде келген «ұзынсары» кісіге астым ғой соғымның бар сұрпын» деп қарап отыр дейді. Әуелі естігенде күліп едік, кейін есімізге түссе ойланып қалатын болдық.

Дильназ ҚҰМАРҒАЛИ 2004 жылдың 14-ші шілдесінде дүниеге келген. 2021 жылы Атырау қаласындағы  дарынды балалар мектеп-интернатын бітірді. Қазіргі таңда Алматы қаласындағы Тұран университетінде журналистика мамандығының студенті.